Emeklerimizi bugün versek de bu, yarınlarımız içindir. Çalışıp çabalamalarımız, yarınlarımızın daha iyi, daha güzel ve daha müreffeh olması amacıyladır. Atalarımız bunun için “Bağa gir, izin olsun; üzüm yemeye yüzün olsun.” demişler. Hâlbuki yetişen üzümden bağda izi olmayana ikramı söz konusu olmayacak mıydı? Olacaktı elbette, ama mesele o değil. Mesele, Çin atasözünde ifade edildiği gibi “Bana bin balık vereceğine, bir balık tutmayı öğret!” gerçekliğidir. Yani kendi çabamın emeği ile hayatta kalabilmek. Bütün mesele bundan ibaret!
İnsan, başkalarının verdikleriyle günübirlik olarak doyma, gıdalanma, beslenme ihtiyacını giderebilir, karşılayabilir. Ama asıl olan bunu kendisinin emeğiyle gerçekleştirmesidir. Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi vesellem) de “Hiç kimse elinin emeği ile yediği yemekten daha değerli ve hayırlı bir yemek yememiştir. Allâh'ın peygamberi olan Dâvûd (aleyhisselam)da hükümdar olduğu hâlde kendi elinin emeği ile kazandığından yerdi.” buyurmuşlardır.
Ülkemizde kreşinden fakültesine, üniversitesine kadar bütün okullar bir öğretim yılını iki döneme ayırır ve yılın birinci yarısında ayrı bir karne, ikinci yarısında ayrı bir karne vererek öğrencilerin dönem içindeki ders durumlarını ortaya koyarlar. Karne dediğimiz şey, bir gerçeği bütünüyle yansıtmasa da bize o dönem içerisinde öğrencinin durumunu üç aşağı beş yukarı gösteren bir fotoğraftır, dönemin fotoğrafıdır, emeğin resmidir.
İnsan bu, hep yarınlara çalışır. Bugünü de dünün yarınıdır çünkü. Tarihten alınan, ecdadımızın o altın değerindeki ifadeleri bize neler anlatmaz ki! Olaya, Yıldırım Bayezit Han şahitlik etmiştir. Şöyle ki:
Yıldırım Bayezit Han köyleri dolaşıyordu. Bir gün, köyün birinde çok yaşlı birköylüye rastladı. Bu köylü bahçesinde küçük küçük fidanları dikiyordu.Yıldırım Bayezit Han, ihtiyar köylüyle şakalaşmak istedi: “Baba,” dedi.“bu fidanlar ne zaman büyüyüp de yemiş verecek? Bu yemişlerden yemek sana nasip olacak mı?”İhtiyar köylü: “Hiç sanmıyorum.” dedi. Yıldırım Bayezit Han bu sefer: “Öyle ise niye kendini yorup duruyorsun?” dedi. İhtiyar köylü de “Biz atalarımızın diktiği yemişleri yemiyor muyuz? Oğullarımız, torunlarımız da bizim diktiklerimizin yemişini yesinler.” diye cevap verdi.
Bu cevap, Yıldırım Bayezit Han’ın çok hoşuna gitmişti. Ona “Aferin!” dedi.O zamanlar padişah kime ”Aferin!” derse hemen bir altın verilmesi gelenekti. Padişahın yanındakilerden biri hemen köylüye bir altın verdi.
Bunun üzerine ihtiyar köylü: “Bak sultanım!”dedi. “Gördün mü? Bizim fidanlar şimdiden meyve verdi.”Bu cevap Yıldırım Beyazıt Han’ın daha çok hoşuna gitti. İhtiyar köylünün sırtını sıvazladı. “Aferin baba, aferin!”dedi.Köylü bu söz üzerine bir altın daha aldı. İhtiyar köylü bu kez "Başkasının fidanları senede bir defa meyve verirken bakınız benim fidanlarım iki kere meyve verdi sultanım!" demekten kendini alamadı.Allah’a hamd ile dua etti.
Dünya bir tarladır, buarada ektiğini birgün hem dünyada hem de ahirette biçersin. Bir de ne ektiğin önemlidir. Dönem içerisinde öğretmeni dinleyip verdiği ödevleri yerine getirip anlatılanları can kulağıyla dinleyip anlayabildi isen, anlayıp gereğini yapabildi isen bu gün karnen nasıl güzel güzel notlarla dolmuştur.Bu dünyanın, kainatın ve içindekilerin sahibi ve yaratıcısı olan Allah’ın bizi yaratıp başıboş bırakıverdiğini sanıyorsak aldanıyoruz demektir. Onun, bizden birini seçip yine bize yararlı olan hususları anlatmak, öğretmek için gönderdiği insanlığın kurtarıcısı olan muallimleri, peygamberleri, rasulleri, nebileri dinleyip onların getirdiği mesajların gereği gibi davarnıp yaşayabilmişsek hem bu dünya hayatımız düzene girecek hem de ahiret ve ebedî hayatımız cennet vadilerinde geçecektir.
Atalarımız “Rüzgâr eken, fırtına biçer.” demişlerdir. Evet, ne ekmişsek onun ürününü alacağız. Tarlaya buğday eken buğday hasat eder, pirinç değil. Ispanak eken ıspanak hasat eder havuç, pancar değil. O hâlde ne ektiğimize bakalım, buna dikkat edelim. Bir de buna Zilzal Suresi 7 ve 8. ayetlerde belirtilen “Artık kim zerre kadar hayır işlerse onu görür.Ve kim zerre kadar şer işlerse onu görür.”hakikati ile bakmak lazım. Çünkü ileride edeceğimiz hasat asla bundan bağımsız değildir.
Toplum içerisinde farklı farklı pozisyonlarımız, görevlerimiz söz konusu. Bundan dolayı yapıp ettiklerimiz, etmemiz gerektiği hâlde yapıp etmediklerimiz de bir gerçek. Bir karne mesabesinde olan “amel defterimiz” de bu yapıp ettiklerimizle veya etmediklerimizle doludur. Onları Kiramen Katibin melekleri hiçbir şeyi kaybetmeksizin kaydediyor. Her şey kayıt altında yani, bir problem yok. İyilik yapanın iyiliği de kaydediliyor, kötülük yapanın kötülükleri de. Kalbimizden geçen iylikler de not ediliyor, kullarından gizli gizli yapıp ettiklerimiz de. Çünkü Allah’a gizlilik yoktur; ondan hiçbir şey gizlenemez. Çünkü Allah, kalplerde gizleneni de bilir, kullarına açık edileni de.
Demokrasiyle yönetiliyoruz ya. Belli senelerde bizi yönetenleri seçiyoruz belli bir süreliğine. O sürenin sonunda o yöneticiler de halktan karne alıyorlar. Öğrencilerin ders durumlarını gösterir karnelerini almaları gibi onlar da başta söz verdiklerini yerine getirdikleri ve getiremedikleriyle dolu olan karnelerini alacaklar. Buna göre geçer not alacaklar veya alamayıp görevlerini bir başkasına, halkın seçtiği yeni yöneticilere bırakacaklar.
Dönem içerisinde güzel şeyler yapmaya çalışalım. Bu fani ömür bir gün bitecek, burada öğrencilere verilen karneler gibiahirette “amel defteri”mizi alacağız. Yarın çok geç olmadan tedbirini bugünden iyi alalım. Karnesinde kırıklıklar bulunan öğrenciler gibi boynu bükük, kalbi kırıklarla dolu olarak Yüce Rabbimizin huzuruna çıkmayalım. Bu dünya tarlasında güzel şeyler ekelim ki ahiret harmanında güzel şeyler toplayabilelim. Rabbim hiçbir şeyi zayi etmez; iyilik yolunda emek verelim ki iyilik ürünlerini hasat edebilelim! Vesselam!
