Bir kıssa/bir levha
MAL BENİM BORÇ RESÛLULLAH’IN
Onun ideali, insanlığa hizmetti, yoksa insanlığın kendisine hizmeti değildi. O sebepten eline geçeni yemez yedirir, içmez içirir,yönettiği insanların mutluluğuyla mutlu olurdu.
Yine âdeti üzere bir miktar imkân biriktirmiş, çevresine demünadiler göndermişti.Sesleniyorlardı Medine sokaklarında münâdiler: – Resûlullah mescidin önünde muhtaçları bekliyor! Miskin derecesinde ihtiyaç sahibi olanlar gelsin, hisselerine düşecek yardımı alsın, kimse mahrum kalmasın!
Az sonra mescidin önüne muhtaçlar toplanmışlardı. Mutluydular.Çünkü kasıp kavuran ihtiyaçlarının hiç olmazsa bir kısmını karşılayacak imkana kavuşacaklardı.Nitekim düşündükleri gibi de oldu. Efendimiz gelenleri şöyle bir gözden geçirdikten sonra mevcudu da hesap ederek önünden geçenlere hisselerini veriyor, onlara tebessümle bakarak mutluluğunuda açıkça hissettiriyordu.Mutluydu. Çünkü O’nun en büyük mutluluğu insana yardım,insana hizmetle meydana geliyordu. İşte o anda da insana hizmette bulunuyor, ihtiyaç sahiplerinin sıkıntılarını gideriyordu.
Nihayet elindeki imkân bitti, yardım isteyecek insan da bitti.Demek ki hesap iyi yapılmıştı.Ne var ki çok sürmedi, ötelerden kan ter içinde koşup gelen bir bedevi görüldü. Adam hem ufkuna bakıyor hem de nefes nefese koşmaya devam ediyordu. Nihayet geldi, şöyle bir nefeslendikten sonra söylendi: – Yardım dağıttığınızı söylediler, onun için nefes nefese koştum;ama yine de yetişemedim! Zaten hep şanssızım ben.
Çok üzgündü yoksul adam. Anlaşılan ihtiyacı da fazlaydı. Böyle bir fırsatı mutlaka değerlendirme niyetiyle koşmuştu; ama yinede yetişememişti.Sordular: – İhtiyacın çok mu fazlaydı? Saymaya başladı yardım alabilseydi neler alacağını.Hepsi de zaruri ihtiyaçtı. Demek ki adamın ihtiyacı şiddetliydi.Ama Resûlullah’ın imkânı da bitmişti. Elinde avucunda olanı tümüyle vermiş, geriye tek dirhem bile kalmamıştı. Şimdi ne olacaktı?Efendimiz şefkatle baktı bedeviye. Sonra da beklenmeyen teklifini yaptı yoksul adama: – Üzülme ihtiyaçlarını yine alacaksın. Hem de hiçbirini bırakmaksızın! – Nasıl? diyerek heyecanlandı yoksul adam. Efendimiz kelimelere basa basa konuştu: – Şimdi buradan kalk, şehrin içine dal, ihtiyaçlarını nerede bulursan al ve aldığın satıcılara da de ki: – Mal bana ait, parasını ödemek de Resûlullah’a! Allah’ın Resûlü ödeyecektir. İstediğimi verin!
Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) böylece verecek parası olmayınca,muhtaçların borcunu yükleniyor, bir fırsatını bulup da ödeyeceğini düşünerek insanına böyle yardımda bulunuyor, insana hizmeti böyle en öne alıyordu. Adam sevinçle çarşının yolunu tuttu. Zihninde neleri alacağının hesabını yaparak heyecanla gidiyordu. Olaya şahit olan Hazreti Ömer, fedakârlığın bu kadarına razı olamamış gibiydi. Nihayet düşüncesini dile getirmekten kendini alamadı da dediki: – Ya Resûlallah! Sen gücünün yettiğiyle mükellefsin, yoktan da vermekle değil. Elinde olanı tümüyle dağıttın, geriye bir şey kalmadı.Neden başkalarının borçlarını da yükleniyor, onların ihtiyaçlarını da karşılamak zorunda bırakıyorsun kendini? Bu kadarı da fazla değil mi?
Bu sözlerden hiç de memnun olmayan Resûlullah’ın yüzündeki tebessümün kaybolduğu görüldü. Hâlbuki o âna kadar çok mutluydu, tebessümünü hiç eksik etmemişti.Bu defa da masum bir adam söze karıştı: – Ya Resûlallah sen Ömer’e bakma ver, Allah da sana verir,dedi. Bu söze memnun olan Resûlullah’ın tebessümü tekrar yüzünde belirdi, “Fedakârlığa devam et!” sözünden memnun olduğu anlaşılıyordu.
A. Şahin, Yaşanmış Örnekleriyle Aradığımız İslâm
Bir beyit:
Eden tahrîb-i âlem inkisâr-ı kalbidir halkın Gönül yıkma cihânı eylemek âbâd lâzımsa
(Dünyayı yıkan, gönül kırıklığıdır halkın, Gönül yıkma, dünyayı şenlendirmek lazımsa.)
Nâmık Kemâl
YORUMLAR
YORUM YAP!
Yorumlarınız editör onayından geçtikten sonra yayınlanacaktır. Küfür, hakaret, büyük harf ve kişi ve kurumları rencide edici yorumlar onaylanmamaktadır.