“Hamı datlı olur bunların, hamııı!”
Bizi severken böyle dediğini, sisli buğulu değil, çok berrak bir şekilde hatırlıyorum Rahmetli Hüseyin Dede’min. Aramızdan ayrıldığında ilkokul üçüncü sınıftaydım henüz. 1961. Kendince bir sebebi varmış, yıllar önce, ailesini alarak Kayseri Hacılar’dan ayrılıp İzmir tarafına göçmüş. Özmilli soyadını da o almış. Daha doğrusu o almış da değil, yaşanan tuhaf bir olay buna sebep olmuş.
Rahmetli babamdam dinlediğimize göre, kanunun çıktığı ve soyadı dağıtıldığı hengâmda, hükümetteki işinden dolayı şehre giden bir dostuna dedem, gitmişken kendisi için bir soyadı alıvermesini rica etmiş. Adam, tamam demiş gitmiş. Ama aradan uzun bir zaman geçmiş olmasına rağmen ne adam gelmiş ne de bir haber. Dedem, bunun üzerine ikinci bir kişiye aynı ricada bulunmuş. Kısa bir süre sonra iki adam da aynı gün çıkıp gelmişler. Birinin getirdiği soyisim, ÖZ; diğerinin getirdiği ise MİLLÎ imiş. Dedem, ikisinin de hatırını kırmamak için soyadımızı ÖZMİLLÎ olarak yazdırmış. Tabi o günlerdeki yok harf inklâbı yok soyadı inklâbı karmaşasında ve nüfus memurlarının engin bilgilerinden dolayı son harfin üzerine şapka koymamışlar. Bizler de öylece devam ediyoruz. Belki bizler bu soyisminin son temsilcileri olacağız. Şimdilik ne erkek kardeşime ne bana erkek torun verdi Allah. Bekliyoruz bakalım.
Dede tarafından Kayseri’de kalan diğer bütün akrabaları(mız), “Ejder” soyadıyla devam ediyorlar. Rahmetli babaannem tarafından da “Baktır”larla, “Boydak”larla akrabayım. Üç soya olan bağımı da daima birer iftihar vesilesi saymaktayım. Allah, hayatta olanlarına sağlık, selâmet ve mutluluk versin. Göçmüşlerimize de rahmet etsin ve en güzel isimleriyle muamele etsin. Âmin.
Yıl 1972. Erzurum’da fakülte ikinci sınıf öğrencisiyim. Kayseri’den yakışıklı bir akrabam Mustafa Baktır, İslâmî İlimler Fakültesinde okumak için Erzurum’a geldi. O, sonra sonra işi ilerletti ve okuduğu fakültede profesör oldu. Biz iki akraba öğrenci, doğal olarak kaynaşıverdik birbirimizle. Bu arada Mustafa’nın Kayserili çevresi benim de çevrem olmaya başladı. Ben, İzmir’de doğup büyüdüğüm için o güne kadar Kayserililerle bir ilişki kurmuş değildim. Mustafa vesilesiyle tanışıyordum Kayserili öğrencilerle. Fakat tanıştıklarım, beni pek de kendilerinden saymıyorlardı. Dönüp suratıma bakmıyorlardı pek. Bir anlam veremiyordum buna.
Günün birinde konuyu Mustafa’ya açtığımda:
“Serdar,” dedi, “sen o kişilerle tanıştığında ne diyorsun?”
“Ne diyormuşum?” Benim bu sorum üzerine, gülerek şunu söyledi:
“Ben Kayseriliyim, diyorsun. Sonra da ekliyorsun; Hacılarlıyım.”
“Ee ne var bunda Mustafa Kardeş, yalan mı söylüyorum?” Yine güldü ve;
“İşte bu olmuyor. Adamlar yutmuyorlar.” İyice meraklanmıştım. Devam etti:
“Kayserliyim. Hacılallıyım, diğiceksin.” Anladım ve cevabı alınca da ben güldüm.
İşi öğrenmiştim ama bu defa da başka bir sorun çıktı karşıma: “Kayserliyim ve Hacılallıyım.” diye kendimi tanıttığım Kayserililer, benden bir iki adım geriye kaçıyorlardı. Bunun nedenini de öğrendim Mustafa’dan. O zamanlar Hacılar, biraz Teksas gibi imiş. Adamlar, asayiş sorunlarını mahkemeyle, adliyeyle değil, kendileri çözerlermiş. Hele namusa falan halel getirecek bir durum söz konusuysa, çeker makinayı, takırdatıverirlermiş. Biz neymişiz be!
Öğretmenlik yaptığım yıllarda, tayinimi aldırayım, dedemin terk ettiği topraklara ben geri döneyim istedim. Fakat rahmetli babam, (belki de kendisine uzak düşerim diye) olur vermedi. Dedem ve babam, İzmir’de medfunlar. Ben de İzmir’de son günlerimi ikmâl etmekteyim. Müteaddid defalar, gittim Hacılar’a. Elbette her sonraki gidişimde çok şeyin değiştiğini görüyordum. Hele son gittiğimde, Kayseri’nin iyice içinde kalmış, kentin bir mahallesi olmuş buldum bizim Hacılar’ı. Biraz da eski dadı kaçmış buldum tabi.
Fakat, gerçek söylüyorum; HACILALLI olmak ve yukarıda saydığım soylarla akraba olmak, benim için bir iftihar vesilesidir. Vesselâm.
R. Serdar ÖZMİLLİ
