Önceki birkaç yazımda ele aldığım konuyla ilgisinin bulunduğunu düşünüyorum:
Yıl, 1996’ydı galiba. Çocuğun soyadını da Bigadiçli mi Sındırgılı mı olduğunu da hatırlayamıyorum. Haydi, Bigadiçliydi diyelim. Fakat adını hiç unutmuyorum, çünkü büyükbabasıyla aynı adı taşıyordu; Hasan. İzmir’de çalıştığım okulun 8. sınıfında yatılı bir öğrenciydi. Dünya tatlısı, güzeller güzeli, renkli gözlü, güleç yüzlü, tatlı dilli ve esasen epeyce de zeki bir çocuktu. Hareketliydi, haşarılıkları vardı ama o kadar sevimliydi ki ben bile kızamıyordum kendisine. Fakat derslerinin elle tutulacak yanı yoktu, hiç başarılı değildi. Kendisini çok da sevdiğim için bu olumsuz duruma bir çare bulabilir miyim düşüncesiyle nedenlerini arıyordum. Öğretmen arkadaşlarla istişare ediyor, değişik ihtimaller üzerinde düşünüyordum. Bir gün yanıma çağırdım Hasan’ı ve sordum:
-“Evlat, senin deden, yani babanın babası sağ mı ve onun da adı Hasan mı?”
-“Evet hocam, Bigadiç’te. Tanıyor musunuz?”
-“Hayır, tanımıyorum.” “Pekiyi yavrum, babanla deden aynı işi mi yapıyorlar?”
-“Evet hocam, lastik bayisiyiz. Otomobil, traktör lastikleri satıyoruz.”
-“Hasan, son bir soru; sizin ailenizle dedenler aynı evde ya da altlı üstlü evlerde mi oturuyorsunuz?”
-“Hocam, siz vallahi tanıyorsunuz dedemi!”
-“Oğlum sus yemin etme, inan tanımıyorum. Nereden tanıyabilirim ki?”
-“Bigadiç’te iki katlı evimiz var, biz üst katta oturuyoruz, dedemler de alt katta.”
-“Deden, çok sever mi seni Hasan?”
Dede Hasan, zaten işyerinin sahibi, oğlunun patronu gibi. Aynı evde oturuyorlar… Hasan’ın babası var ama yok gibi, yok gibi olmak konumunda... Dede Hasan çok da düşkünmüş adaşına (dedim ya çocuk da sevimli mi sevimli…). Çocuğun, izin kullanmak için İzmir’den memleketlerine her gelişinde otomobiline atlar, gelen otobüsü ilçenin beş on kilometre kadar dışında durdurur ve torununu otomobiline alırmış. Sanki hacı veya asker karşılıyor. Bilmem ki otomobiline bayrak da asıyor muydu? Torun Hasan’a lâf söylemek, onu ders çalışmaya yönlendirmek, terbiye etmeye kalkışmak baba da dahil kimin haddine…
-“Çok sever hocam, bak bunu da bildiniz.”
-“Evlat, üzgünüm ama bildiğim bir şey daha var; sen biraz zor okursun.”
İşin acı tarafı, gerçekten de okumadı (‘okuyamadı’ değil), bizim okuldan ayrıldı bu delikanlı. Ben okumayacağını tahmin ettiğim için söylemiştim sadece, yoksa öyle söyledim diye okumadı değil tabi. Ama keşke söylemeseymişim o son cümleyi. Pişmanım, 44-45 yaşımdaydım, toy bir öğretmen değildim ama hata yapmışım. Yine de bilmiyorum, sonra başka bir okulda tahsilini sürdürmüş olabilir. İnşallah öyledir.
Oldu olacak, bari Veysel Hanım’dan da kısaca söz edeyim.
Yakından tanıyorum kendisini. Ama tanıştığımızda O, Veysel Hanım değildi. Güneydoğulu bir ailenin kızı kendisi. İsmini o yöredeki (aslında benim gerçekten saygı duyduğum) bir teamül doğrultusunda dedesi koymuş. Dede. Ailenin atası, herkesin kayıtsız şartsız saygı göstermesi, sözünü dinlemesi gereken kişi. Ama gelin görün ki dede, ya ince düşünceden, hesap kitaptan yoksun biriymiş ya da bizim bilemediğimiz, kendince önemli bir saik onu bu ismi koymaya itmiş. İsmi koymuş, kendisi açısından işi bitmiş. Fakat çocuğun sıkıntılı macerası başlamış. Kız çocuğu ama erkek ismi, sizler sıkıntıları hayâl edebilirsiniz, uzatmayayım. Yalnızca ilkokulda yaşadığı sıkıntıları düşünseniz, olumsuzluğun boyutunu rahatça anlayabilirsiniz. Evet, her konuda olduğu gibi isim koyma konusunda da değişik değişik nedenlerle lastik patlayabiliyor yani. Kızcağız, evlenirken cesaretini toplamış da ismini hoşlandığı bir kadın ismine çevirmiş.
Sizin isminizi bilmiyorum. Belki siz de ismiyle ilgili sıkıntı yaşamış birisisinizdir. Olsun varsın, Allah başka sıkıntı vermesin. Gerekirse değiştirmeniz de mümkün zaten.
Ayetlerle, hadislerle konunun önemi ve izlenmesi gereken yol öğretilmişken, DEDELERİN ADAŞ TORUNLARINI ŞIMARTMALARINA VE İSİM KOYMADA YAPILAN TUHAF YANLIŞLARA HAYIR. Vesselâm.
R. Serdar ÖZMİLLİ
