Merhaba sevgili dostlar. Değerli kar360 okurları
Bismillah her hayrın başıdır.
En zor anlardan bir tanesi başlamak…
Nasıl başlamalıyım? Neler yazmalıyım diye düşünürken, içimde kalan bir uhde ile başlamak geldi aklıma.
Bir evladın babasına hiç sarılamaması ne kadar acı.
Sevdiğini düşündüğünüz ancak hiç bir şekilde ifade edilmeyen, edilemeyen bir sevgi olarak kalması.
Ben babamın beni sevdiğini hiç düşünmedim, düşünemedim.
Onu suçlamıyorum. Çünkü böyle yetişmiş, böyle görmüştü büyüklerinden.
Çocukları sevmek, başını okşamak, sırtını sıvazlamak veya zaman zaman sarılmak değil, kızmak, azarlamak, küçük düşürücü ifadelerle büyütüp adam etmek öğretilmişti onlara gelenek diye.
Ben şahit olmuştum dedemle babamın diyaloglarına.
Babam iki torununu kucağına almış, bakkala götürmüş, koca bir poşet bisküvi çikolata ellerinde dede torun sevgi yumağı şeklinde eve dönerken, dedemle karşılaşırlar. Dedem hiç duraksamadan babama öyle ağır sözler söyler ki babam torunlarını sevdiğine seveceğine bin pişman olur. Boynunu eğer, hiçbir şey diyemeden eve girer.
Dedim ya ben babama hiç sarılmadım, sarılamadım sevgili dostlar. Onu sevdiğimi hiç söyleyemedim. Ondan da böyle bir cümle hiç duymadım. Daha acısı, onun beni sevdiğine de hiç inanmadım.
Taki askere gidene kadar. Beni yolcu ettikten sonra kimseye göstermeden ağladığına şahit olmuş eşim. Gizli gizli, hıçkırıklarını kimse duymasın diye ağzını kapatarak. Göz yaşlarını kimsecikler görmesin diye koşarcasına insanlardan uzaklaşarak. O zaman anladım bizlere karşı içinde kocaman sevgiler beslediğini. Kimselere göstermeden, kimseye ifade etmeden. Ama yadırgamamak gerek, çocuk neyi görürse onu öğrenirmiş. Sevgisini göstermeyi acizlik olarak öğretmişler gelenek diye. Sevmeyi ayıp belletmişler.
Kutlu nebi böyle öğretmemişti ashabına ve bizlere.
Onun çocuklara olan sevgi dolu davranışlarında bir demet sizlere;
“Peygamber Efendimiz bir gün bir omuzunda Hasan, diğer omuzunda Hüseyin olduğu halde geldi. Yanımıza varıncaya kadar bir onu öpüyor, bir de diğerim öpüyordu.”
“Yâ Resulallah, anlaşılan onları çok seviyorsunuz” dedik.
“Evet, severim. Kim onları severse beni sevmiş, kim onlara kin tutmuşsa, bana kin tutmuş olur” buyurdular.
Başka bir gün Peygamberimiz bir yere davet edilmişti. Yolda Hz. Hüseyin’i gördü. Hüseyin kollarını açıp koşarak dedesine geleceği anda birdenbire yön değiştirip bir tarafa kaçtı. Bu hareketi birkaç defa tekrarladı. Peygamberimiz de peşinden koşuyordu. Sonunda yakaladı, bağrına bastı:
“Hüseyin bendendir, ben de Hüseyin’denim” buyurdu.
Sevgi dolu başka bir örnek; Bazen Hz. Hasan’ı omzuna alır ve “Allah’ım bu çocuğu seviyorum, sen de onu sevenleri sev” buyururdu.
Bizler için müjde dolu bir mesaj; “Çocukları hakkıyla sevmek ve onları korumak, cehennemden kurtuluşa vesiledir.”
Bir defasında Akra bin Habis, Peygamberimizi, Hz. Hasan’ı öperken gördü ve şöyle dedi:
“Benim on çocuğum var. Şimdiye kadar hiçbirini öpmedim.”
Bunun üzerine Peygamberimiz, “Merhamet etmeyene merhamet olunmaz” buyurdu.
Yine bir gün bedevinin birisi gelerek Peygamberimize, “Yâ Resulallah, siz çocukları öper misiniz? Biz onları öpmeyiz” dedi.
Böyle bir suale Peygamberimiz, “Allah senin kalbinden merhamet duygusunu almışsa ben ne yapabilirim?” buyurdu.
Daha ne denir bilmiyorum.
Ben babama yakın olabilmek için çok uğraştım hayatta iken. En yakınına geldiğimde onu kaybettim (Allah rahmet eylesin)
Ne ben ona ne o bana sevdiğini söyleyebildi. İçimde bir özlemle, babama sarılma özlemi yaşayıp durdum. Allah cennetinde beraber eyler inşallah.
Bu köşede bundan böyle dilimiz döndüğünce çocuklarımız ve gelişimlerini, anne baba tutumlarını, bunların sonuçlarını, yaşadığımız olayları kıssadan hisse babından paylaşmaya çalışacağım.
Allah mahcup etmesin.
