-“Oğlum hayatın boyunca arkanda bıraktığın izlere dikkat et” diye oğluna nasihat etmeye çalışan babaya oğlu;
-“Asıl sen arkanda bıraktığın izlere dikkat et baba, çünkü ben hep senin bıraktığın izleri takip edeceğim” diyerek asıl dersi babasına ve biz babalara vermiş olur.
Çocuk neyi görürse onu öğrenir.
Çocuk eğitiminden bahisler açıldı mı, bu klişe sözü hep duyarız, ama kaçımız dikkat eder, sorgulamak gerek. Lisanı halin daha tesirli olduğunu, anlatmaktan, nasihat etmekten ziyade yaşamak, örnek olmak gerektiğini anlatır bu veciz söz bizlere.
Bir bayan velinin anlattıkları babaların bu konuda daha dikkatli olmaları gerektiğini öğretti bana.
- Hocam oğlum bana hiç saygı duymuyor, hiç sözümü dinlemiyor. Benden bir şeyler isterken karşısında annesi değil de bir hizmetçi varmış gibi konuşuyor, davranıyor.
- Nasıl yani siz bir anne o ise küçük bir çocuk, Kayserililerin ifadesi ile daha bebe?
- Benimle konuşurken veya bana karşı davranışlarında karşımda duran sanki o küçük çocuk gidiyor ve beyimin bir kopyası koca bir adam geliyor.
-Peki, bu olanlar karşısında beyinizin tepkisi, tutumu nedir?
Bu soru karşısında sustu, gözleri doldu ve boynunu olabildiğince önüne doğru eğdi. Anlatmak istediği çok şey vardı. Kelimeler boğazına düğümlendi sanki. Yüzüne vuran mahcubiyeti göstermemek için eliyle de yüzünü kapattı. Hiçbir şey demedi, diyemedi. Ancak çok şey anlatmıştı.
Baba, oğlunun takip edeceği çok güzel izler bırakmış, “İşte bu benim eserim” dercesine güzel bir imza atmış, bıraktığı izlerde çocuk tarafından o kadar güzel takip edilmiş ki, Allah’ın ayakları altına cenneti koyduğu, peygamber efendimize ilk önce kime hürmet edeyim diye 3 defa sorulan bir soruya annene, annene, annene dediği…
Hac sırasında hasta annesini omzuna alarak Kabe’yi tavaf ettiren bir sahabenin peygamberimize (sav) gelerek:
“Ya Resulullah, annemi sırtımda taşıyıp tavaf ettirdim. Ona olan hakkımı ödemiş oldum mu?” soruna, Resulullah (sav):
“Hayır, sana hamileyken alıp verdiği bir nefesin hakkı bile değildir” deyip yücelttiği bir varlığı, günümüz meşhur ifadesiyle “sıfırlamış”
Yıllar önce bir büyüğümüzün ifade ettiği “Aile kursları açılsa ve yeni evlenecekler bu kurslara alınsa. Sonunda da ehliyetlerini alarak evliliğe adımlarını atsalar…”
Bir çeşit evlilik okulu yani.
Bu düşünce bugün aile akademileri olarak hayata geçmiş ve uygulama alanı bulmuştur. İşte bu babanın davranışı, aile akademilerde ders olarak anlatılsa meselenin önemli bir kısmı halledilmiş olur kanaatindeyim.
Bu mesele sadece babaları ilgilendiren bir durum değil tabi ki. Nasıl ki erkek çocukları babanın izini takip edip gider, kız çocukları da annenin izlerini takip ederek kişiliğini bulur ve ona göre hayatını şekillendirir.
Eskidenmiş o, “Kız halaya oğlan dayıya çeker” meselesi.
Geniş aile modelin de çocuklar için takip edilecek izler o kadar fazladır ki, çocuğun kimi takip ettiği belli olmaz. Buna mukabil çocukların eğitimi ile ilgilenen “büyük anne ve büyük baba” faktörü vardır. Terbiye adına yeter artar bir durum.
Küçük ailede ise rol modeller sadece anne ve babadır. Bu durumda takip edilecek izler de sadece anne ve babaya ait izlerdir. Çocukların eğitimi ile ilgilenen büyük anne büyük baba faktörü de yok.
Kaldık baş başa
Yani ne kızlar hala ya çekmekte, nede oğlanlar dayıya.
Hocam “Mum dibine ışık vermez” bahanesine sığınıp kaçak güreşen velilere çok şahit oldum.
Evet “Mum dibine ışık vermez” belki ama “Armut da mutlaka dibine düşer.” Meselenin çözümünü başka bahçelerde aramaya gerek yok.
Babalarla başladık. Annelerle bitirelim.
“Anasına bak kızını al, kenarına bak bezini al.” Derken eskiler meseleyi güzel özetleyip, ışık tutmuşlar, ders vermişler bizlere.
Arkada bıraktığımız izler bizi ele veriyor.
