Bu şiiri de ona yazdım ama bilmesin.
Ona okumayacağım.
Haberi olmasın ne durumdayım.
Ona gerçeği anlatmayacağım.
“Sabahları yine güneş doğuyor,
Hava ılık, mevsim bahar.” diyorum.
Eminim, sözlerime inanıyor.
Hattâ beni mutlu sanıyor, biliyorum.
Siz de hiçbir şey söylemeyin lütfen.
Kapkara bulutlardan söz etmeyin.
Yüreğim yansa da sabrederim ben;
“Yârin, özleminden ölüyor.” demeyin.
Oysa ki özlemim asla bitmeyecek,
Arada aşılmaz engeller duruyor.
Ümidim kalmadı, yüzüm gülmeyecek.
Bu gerçeği bilmek ruhumu oyuyor
Her güne adını anarak başlıyorum
Hasretim sana, yanarak başlıyorum
Hangi mevsimde olur isek olalım
Kalbimi gözyaşlarımla haşlıyorum
Çareler önerdim, yollar gösterdim sana.
Aşkın bedelini ödemeliyiz, anlasana.
Yalvarırım korkma, yiğitçe davran.
Seni korkular yaktı, beni ise hicran.
Bütün bunları bilme erguvan çiçeğim.
Kendince doğruları yaşayadur.
Kan kusup kızılcık şerbeti içitim diyeceğim.
İçimdeki yangını sana belli etmeyeceğim.
Bu şiiri de sana yazdım ama bilme;
Sana okumayacağım.
Haberin olmasın ne durumdayım;
Sana gerçeği anlatmayacağım.
R. Serdar Özmilli
